Project Activities

 

सीताफळ लागणी साठी संपुर्ण माहिती

1. जमीन निवड: 

• जमीन प्रकार: सीताफळ सखल, पाण्याचा उत्तम निचरा होणारी व कमी क्षार असलेली जमीन योग्य आहे. हलक्या ते मध्यम प्रकारच्या जमिनीत त्याची वाढ चांगली होते.
• पीएच पातळी: 6.0 ते 8.0 पीएच असलेली जमीन उत्तम आहे.

2. जात/प्रकार:

• प्रमुख जाती: बलानगर, सह्याद्री, ए.टी.एस.-1, ए.टी.एस.-2, पिंक मॅमथ इत्यादी जाती लोकप्रिय आहेत.
• स्थानिक वाण: काही स्थानिक वाणही बाजारात चांगले उत्पादन देऊ शकतात. स्थानिक हवामान व जमिनीला अनुकूल जाती निवडा.

सीताफळाचे उत्पादन (प्रमुख जातींनुसार):

जात उत्पादन (टन प्रति हेक्टर)बलानगर 8-12 टन

सह्याद्री 10-15 टन

ए.टी.एस.-1 12-16 टनए.टी.एस.-2 10-14 टनपिंक मॅमथ 15-20 टन

उत्पादन वाढवण्यासाठी सल्ला:

• योग्य अंतरावर लागवड, खतांचे योग्य प्रमाण, आणि नियमित पाणी व्यवस्थापन यामुळे उत्पादनात वाढ होते.
• कीड व रोग नियंत्रणाची योग्य काळजी घेतल्यास उत्पादनाचे प्रमाण टिकवता येते.

3. पूर्व मशागत:

• जमिनीची तयारी: जमीन नांगरून आणि भुई फिरवून बारीक करावी. एका हेक्टरसाठी चांगल्या प्रतीच्या शेणखताची 10-15 टन मात्रेत एकसारखी फवारणी करावी.
• पाटांची आखणी: लागवडीपूर्वी 4x4 मीटर किंवा 5x5 मीटर अंतरावर रोप लावण्यासाठी खड्डे (50 x 50 x 50 सें.मी.) खोदून ठेवावे.

4. लागवड पद्धत:

• काटिंग किंवा कलम पद्धत: काटिंग पद्धतीने लागवड केली जाते. उशिरा फुलणाऱ्या रोपांपासून चांगले उत्पादन मिळते.
• लागवड कालावधी: जून-ऑगस्ट हंगामात लागवड करणे चांगले ठरते, कारण पावसाळ्यात रोपांना चांगली वाढ होते.

5. लागवडीवेळी खत व्यवस्थापन:

• 50 किलो शेणखत, 100 ग्रॅम सुपरफॉस्फेट, 50 ग्रॅम पोटॅश आणि 50 ग्रॅम नायट्रोजन प्रत्येक खड्ड्यात मिसळून लागवडीपूर्वीच भरावे.
• झाडांची वाढ सुरू झाल्यानंतर पहिल्या वर्षीच्या शेवटपर्यंत नायट्रोजनची मात्रा वाढवून 100 ग्रॅम करावी.

6. वाढीनंतर खत व्यवस्थापन:

• नियमित खत व्यवस्थापन: झाडाची तीन वर्षे पूर्ण झाल्यावर प्रति झाड 500 ग्रॅम नायट्रोजन, 250 ग्रॅम फॉस्फरस आणि 500 ग्रॅम पोटॅश खत फवारावे.
• सेंद्रिय खत: गांडूळ खताचा वापर झाडांची क्षमता वाढविण्यासाठी करावा. दरवर्षी झाडाखाली शेणखत 10-12 किलो टाकावे.

7. सूक्ष्म अन्नद्रव्ये नियोजन:

• झिंक, बोरॉन व मॅग्नेशियम अशा सूक्ष्म अन्नद्रव्यांची आवश्यकता असते. यामुळे फुलांची संख्या आणि उत्पादनात वाढ होते.
• फवारणी: 0.2% झिंक सल्फेट आणि 0.1% बोरॉनची फवारणी करण्याने उत्पादनात वाढ होते.

8. झाडाचे विकार, कीड व रोग नियंत्रण:

• फळमाशी: फळमाशीचा प्रादुर्भाव आढळल्यास मिथाइल युजिनॉल वापरावा किंवा कॅचर्स वापरावे.
• चुरडा-मुरडा रोग: रोगाने प्रभावित पाने काढून नष्ट करावीत. रोग नियंत्रणासाठी प्रति लिटर 2 ग्रॅम कॅपरॉक्साइड 1 महिन्याच्या अंतराने फवारणी करावी.
• किड नियंत्रण: कीटकनाशके म्हणून निंबोळी अर्काचा वापर करावा.
• पिठ्या ढेकुन आणि फळकुज नियंत्रणासाठी बोर्डो मिश्रण 1% + मोनोक्रोटोफोस 1.5 मिली प्रति लीटर पाण्यातुन फवारावे. 
• पिठ्या ढेकुनाच्या जैविक नियंत्रणासाठी व्हर्सिटीलियम लेकानी (फुले बगीसाइड) 100 लीटर पाण्यात 400 ग्रॅम + दूध 1लीटर मिसळून संध्याकाळी फवारणी करा.

9. काढणी व हाताळणी:

• काढणीचे वेळ: फळे पूर्ण पिकल्यावर रंग बदलल्यावर काढणी करावी. साधारणतः 110-120 दिवसांत फळे काढता येतात.
• हाताळणी: फळ काढल्यानंतर त्याची पॅकिंगमध्ये काळजी घ्यावी, कारण फळे नाजूक असतात.

10. प्रक्रिया उद्योग:

• सीताफळाचे पल्प, आईस्क्रीम, शेक, ज्यूस, जॅम इत्यादी प्रक्रिया उद्योगांत उपयोग होतो.
• प्रक्रिया केलेले उत्पादन अधिक काल टिकते व उच्च बाजारभाव मिळतो.

11. शासकीय सहाय्य:

• मिशन फॉर इंटिग्रेटेड डेव्हलपमेंट ऑफ हार्टिकल्चर (MIDH) अंतर्गत अनुदान योजना उपलब्ध आहे.
• राष्ट्रीय फलोत्पादन योजना अंतर्गत विविध प्रकारच्या आर्थिक व तांत्रिक सहाय्य मिळते.
• कृषी विभाग किंवा नजीकच्या कृषी कार्यालयाशी संपर्क साधून अनुदान योजनांची माहिती मिळवा.

टीप: स्थानिक परिस्थितीनुसार योजना व सल्ला वेगळा असू शकतो, म्हणून स्थानिक कृषी अधिकारी व तज्ञांशी सल्लामसलत करावी. किंवा या लिंकवरून आमच्याशी संपर्क साधावा. 

पेपर आणि पल्प उद्योग

पेपर आणि पल्प उद्योग हा कृषी आधारित उद्योगाचा एक महत्त्वपूर्ण भाग आहे जो लाकूड, बांबू आणि इतर तंतुमय वनस्पतींचा वापर करून कागद उत्पादनासाठी पल्पमध्ये रूपांतरित करतो. या उद्योगात पॅकेजिंग, प्रिंटिंग, स्वच्छता उत्पादने आणि विविध औद्योगिक वापरासाठी आवश्यक कच्चा माल तयार केला जातो.

कच्चा माल

1. लाकूड: मुख्यत्वे सॉफ्टवुड (पाइन, स्प्रूस) आणि हार्डवुड (ओक, युकॅलिप्टस) यांचा वापर केला जातो कारण त्यांचे तंतू कागद उत्पादनासाठी योग्य असतात.
2. बांबू: बांबूच्या मुबलक संसाधनांचा वापर करण्यासाठी हे एक शाश्वत पर्याय आहे.
3. कृषी अवशेष: कागद उत्पादनासाठी स्ट्रॉ, बगॅस (साखर कारखान्यातील अवशेष) यांसारख्या पर्यावरणपूरक कच्च्या मालाचा वापर करण्यात येतो.

उत्पादन प्रक्रिया

1. पल्पिंग: कच्चा माल यांत्रिक किंवा रासायनिक प्रक्रियेतून पल्पमध्ये रूपांतरित केला जातो.
   • यांत्रिक पल्पिंग: तंतू वेगळे केले जातात, ज्याचा वापर न्यूजप्रिंट आणि कमी दर्जाच्या कागदासाठी केला जातो.
   • रासायनिक पल्पिंग: रसायनांचा वापर करून लिग्निन काढले जाते, ज्यामुळे उच्च गुणवत्तेचा मजबूत कागद तयार होतो.
2. ब्लीचिंग: पल्पला रंग काढण्यासाठी ब्लीच केले जाते, ज्यामुळे पांढरा किंवा हलका रंगाचा कागद तयार होतो.
3. पेपर बनविणे: पल्पला कागदाच्या शीटमध्ये बदलले जाते, सुकवले जाते आणि दाबून विविध प्रकारचे कागद तयार केले जातात.

पर्यावरणीय आव्हाने

• वनतोड: लाकडाच्या वापरामुळे वनतोड होते, त्यामुळे शाश्वत साधनांचा वापर आणि पुनर्वापरावर भर दिला जातो.
• पाण्याचे प्रदूषण: या उद्योगातून निर्माण होणारे सांडपाणी रासायनिक असते, त्यामुळे पाण्याचे प्रदूषण टाळण्यासाठी योग्य प्रक्रिया आवश्यक आहे.
• कचरा व्यवस्थापन: कागद कचऱ्याचे योग्य प्रकारे विल्हेवाट लावणे किंवा पुनर्वापर करणे गरजेचे आहे.

शाश्वतता प्रयत्न

अनेक पेपर आणि पल्प कंपन्या शाश्वत साधनांच्या वापरावर भर देत आहेत, जसे:

• पुनर्वापरित तंतू वापरणे: यामुळे लाकडावर अवलंबित्व कमी होते.
• प्रमाणित साधनांचा वापर: वन व्यवस्थापनात शाश्वत साधनांचा वापर केला जातो.
• पर्यायी कच्चा माल: तंतूसाठी कृषी अवशेष आणि बांबू वापरण्यावर भर दिला जात आहे.

पेपर आणि पल्प उद्योग आर्थिक क्षेत्रात महत्त्वपूर्ण भूमिका बजावतो, परंतु पर्यावरणीय समतोल राखण्यासाठी आणि दीर्घकालीन टिकाऊपणासाठी इको-फ्रेंडली पद्धतींचा अवलंब करणे आवश्यक आहे.

The Paper and Pulp Industry is a key segment of agro-based industries that converts plant materials like wood, bamboo, and other fibrous plants into pulp, which is then processed to produce a wide variety of paper products. This industry is fundamental for producing materials used in packaging, printing, hygiene products, and numerous industrial applications.

Key Raw Materials

1. Wood: Primarily softwoods (pine, spruce) and hardwoods (oak, eucalyptus) are used due to their fibrous qualities.
2. Bamboo: Especially important in countries with abundant bamboo resources, providing a sustainable alternative to wood.
3. Agricultural Residues: Materials like straw, bagasse (sugarcane by-product), and other plant residues serve as eco-friendly alternatives.

Production Process

1. Pulping: Raw materials are converted to pulp through mechanical or chemical processes.
   • Mechanical Pulping: Fibers are physically separated, producing pulp used in newsprint and lower-quality papers.
   • Chemical Pulping: Uses chemicals (e.g., Kraft process) to remove lignin, resulting in stronger paper suitable for high-quality products.
2. Bleaching: Pulp is bleached to remove color, producing white or light-colored paper.
3. Paper Making: The pulp is then processed into sheets, dried, and pressed to create different types of paper.

Environmental Concerns

• Deforestation: Wood sourcing for pulp has been a cause of deforestation; sustainable practices and recycled paper use are increasingly emphasized.
• Water Pollution: The industry generates wastewater with chemicals, requiring efficient treatment to prevent pollution.
• Waste Management: Proper disposal or recycling of paper waste is essential to reduce landfill burden.

Sustainability Efforts

Many paper and pulp companies are shifting towards sustainable practices, like:

• Using Recycled Fiber: Reduces reliance on raw wood.
• Certified Sourcing: Ensures raw materials are from sustainably managed forests.
• Alternative Materials: Increasing use of agricultural residues and bamboo for fiber.

The paper and pulp industry plays a crucial role in various economic sectors but faces pressure to adopt eco-friendly practices to ensure long-term environmental balance. 

आले / अद्रक लागणी ते काढणी आणि नंतर प्रक्रिया, लावण्यापूर्वी संपुर्ण माहितीसाठी एकदा पहा.

हवामान : 

आल्यास उष्ण व दमट हवामान मानवते, पण जेथे ओलीताची सोय आहे अशा उष्ण आणि कोरड्या हवामानातही आल्याची लागवड यशस्वी करता येते. समुद्रसपाटीपासून ते १५०० मीटर उंचीपर्यनच्या प्रदेशात आले चांगले येऊ शकते. 

तापमानाचा विचार करता आले लागवडीच्या कालावधीतील एप्रिल - मे ३० डी. ते ३५ डी. से. तापमान फुटवे फुटून उगवण चांगली होण्यासाठी उत्तम असते. आल्याच्या वाढीसाठी सरासरी २० डी. ते ३० डी. से. तापमानाची आवश्यकाटा असते. थंडीच्या दिवसातील कोरडे व थंड हवामान जमिनीतील कंद उत्तम प्रकारे पोसण्यासाठी अनुकूल असते. या पिकास लागवडीपासून काढणीपर्यंत सरासरी १५० ते ३८० सें. मी. पाऊस पुरेसा ठरतो. जास्त पावसाच्या प्रदेशात विशेषत: कोकणात हे पीक पावसाच्या पाण्यावरही घेतले जाते. परंतु जमिनीमध्ये पाणी साठून राहिल्यास याचे कंद कुजण्यास सुरुवात होते, म्हणून जास्त पावसाच्या प्रदेशात पाण्याचा उत्तम निचरा होणे आवश्यक आहे. साधारणत: २५% सावलीच्या ठिकाणी आल्याचे पीक उत्तम येते. परंतु आल्याच्या पिकास दिवसाचा सुर्यप्रकाश जास्त मिळाल्यास आल्याचा सुवास कमी होतो, असे प्रयोगांती आढळून आले आहे. 

जमीन : 

आल्यास चांगली निचरा होणारी मध्यम प्रतीची भुसभुशीत, कसदार जमीन मानवते. नदीकाठची गाळाची जमीनदेखील कंद वाढण्याच्या दृष्टीने योग्य आहे. हलक्या जमिनीत भरपूर शेणखत व कंपोस्ट खत घातल्यास तसेच हिरवळीच्या खताचे पीक घेतल्यास हे पीक चांगले येते. आले लागवडीसाठी जमिनीची खोली कमीत - कमी ३० सें.मी. असावी. या पिकाच्या लागवडीसाठी आम्लधर्मी, खारवट, चोपण जमिनी शक्यतो टाळाव्यात. कोकणातील जांभ्या खडकापासून तयार झालेल्या जमिनीत तसेच तांबड्या पोयाट्याच्या जमिनीत या पिकाचे चांगले उत्पादन मिळते. या पिकासाठी किंचीत आम्लयुक्त सामू असलेली जमिन (सामू ६.५ ते ७) मानवते. कंदवर्गीय पीक असल्यामुळे कंदाची चांगली वाढ होण्यासाठी जमिनीत हवा खेळती राहणे गरजेचे असते. चुनखडक असलेला जमिनीत पीक चांगले येते, परंतु त्यावर पिवळसर छटा कायम दिसते. जमीन निवडताना त्यामध्ये लव्हाळा, हराळी, कुंदा इत्यादींसारखा बहुवार्षिक तणांचा प्रादुर्भाव नसावा.

जाती : 

आले हे जमिनीत वाढणारे खोड असून त्यावर प्रक्रिया करून ते वापरले जाते.

• सुंठनिर्मितीसाठी आले : करक्कल, नादिया, नरन, वैनाड, मननतोडी, वाल्लुवानाद, एरनाड,कुरूप्पमपाड, रिओ - डी -जानिरिओ, चायना, वैनाड स्थानिक, ताफेन्जिया.
• बाष्पशील असलेल्या तेलाचे जास्त प्रमाण असणार्‍या जाती : स्लिवा स्थानिक, नरसापटलाम, एरनाड, चेरनाड, हिमाचल प्रदेश.
• जास्त तेलयुक्त जाती : एरनाड, चेरनाडू, चायना, कुरूप्पमपाडी, रिओ - डी - जानिरिओ. 
• तंतूचे प्रमाण कमी असणार्‍या जाती : जमैका, बँकॉक, चायना. 

आल्यामध्ये प्रचलित अशा प्रमुख जाती मुख्यत: ज्या भागात ते पिकवले जाते, त्या भागाच्या नावावरून ते ओळखले जाते. उदा. 

• आसाम : थिंगपुई, जोरहाट, नादिया, थायलंडीयम मरान. 
• वेस्ट बेंगॉल : बुर्डवान. 
• केरळ : वैनाड स्थानिक, वायनाड, मननतोडी, एरनाड, थोडूपुझा, कुरूप्पमपाडी. 
• कर्नाटक : करक्क्ल. 
• आंध्रप्रदेश : नरसपटलम 
• महाराष्ट्र : माहीम, स्थानिक, या नावाने ओळखले जाणारे आले घेण्यात येते. 

काही जाती बाहेरच्या देशातून आयात केल्या आहेत. त्यामध्ये रिओडी जानरो, चायना, जमेका या जातींचा समावेश होतो. यापैकी प्रमुख जातींची वैशिष्ट्ये खालीलप्रमाणे. 

१ ) वरदा : ही जात भारतीय मसाला पिकाचे संशोधन केंद्र, कालिकत येथून १९९६ साली प्रसारित केली आहे. ही जात तयार होण्यास २०० दिवस लागतात.या जाती प्रति हेक्टरी २२.३ टन उत्पादन मिळते. या जातीमध्ये तंतूचे प्रमाण ३.२९ ते ४.५० % आढळते. या जातीस सरासरी ९ ते १० फुटवे येतात. ही जात रोग व किडीस सहनशील आहे. सुंठेचे प्रमाण या जातीमध्ये २०.०७% आढळते. 

२) महिमा : ही जात सुध्दा कालिकत येथील संशोधन केंद्रातून २००१ साली विकसित करून, प्रसारीत केली आहे. याही जातीला तयार होण्यास २०० दिवस लागतात. या जातीपासून सरासरी प्रती हेक्टरी २३.२ टन उत्पादन मिळते. या जातीमध्ये तंतुचे प्रमाण ३.२६ % असते.

या जातीस सरासरी १२ ते १३ फुटवे येतात. हि जात सुत्रकृमीस प्रतिकारक आहे. सुंठेचे प्रमाण १९ % आढळते.

३) रीजाथा : ही जात मसाला पिकाचे संशोधन केंद्र, कालिकत येथून २००१ साली प्रसारीत केली आहे. या जातीमध्ये तंतुचे प्रमाण ४% असून सुगंधी द्रव्याचे प्रमाण सर्वात जास्त २.३६% आहे.

ही जात तयार होण्यास २०० दिवस लागतात, तर सरासरी उत्पन्न प्रति हेक्टरी २२.४ टन मिळते. या जातीस ८ ते ९ फुटवे येतात. या जातीमध्ये सुंठेचे प्रमाण २३% आहे.

४) माहीम : ही जात महाराष्ट्रामध्ये प्रचलित असून बहुतेक सर्व जिल्ह्यामध्ये ही जात लागवडीस योग्य आहे. ही जात मध्यम उंचीची, सरळ वाढणारी आहे. या जातीस ६ ते १२ फुटवे येतात . ही जात तयार होण्यास २१० दिवस लागतात. तर हेक्टरी सरासरी उत्पादन २० टन मिळते. या जातीमध्ये सुंठेचे प्रमाण १८.७% आहे. 

आल्याच्या सुधारीत जाती :

१) सुप्रभा : ही जात कुंडली स्थानिक या जातीमधून निवडली आहे. या जातीच्या झाडाला भरपूर फुटवे असतात. गड्डे जाड असतात आणि त्यांची टोके गोलाकार असतात. साल चमकदार करड्या रंगाची असते. तंतू ४.४%, सुगंधी तेल १.९% व ओली ओरेझीन ८.९% असते. हिरव्या आल्यासाठी व सुंठीसाठी ही योग्य जात आहे. प्रति हेक्टरी ३.४० टन उत्पादन मिळते.

२) सुरुची : ही जात कुंडली स्थानिक या जातीमधून निवडली आहे. गड्डे हिरवट पिवळ्या रंगाचे असतात. ओरेझीन १० % असते. प्रती हेक्टरी २.२७ टन उत्पादन मिळते.

3) सुरभी : स्थानिक जातीचे कंदावर 'एक्सरे' ची प्रक्रिया करून ही जात निवडलेली आहे. गड्ड्यांचा आकार सिलेंडर सारखा असतो. साला गर्द चमकदार असते. भरपूर फुटवे असतात. तंतू ४%, तेल २.१% असते. प्रति हेक्टरी उत्पादन ४ टन मिळते.

वरील सुधारीत जाती मिळण्याचा पत्ता : Director central Plantaiton Crops Research Institute, Post Kudly, Kasaragod (Kerala).

पुर्वमशागत : आल्यासाठी १ फुटापर्यंत खोल उभी व आडवी नांगरट करून १ ते २ कुळवाच्या पाळ्या देवून जमीन भुसभुशीत करावी. स्फुरद व पालाश या खतांचा संपूर्ण हप्ता द्यावा.

आल्याचे पीक जमिनीत १८ महिन्यापर्यंत राहू शकत असल्यामुळे आणि या पिकास लागणार्‍या भुसभुशीत जमिनीमुळे जमीनीच चांगली पूर्व मशागत करणे गरजेचे आहे. शेवटच्या कुळवाच्या पाळी अगोदर हेक्टरी ३५ ते ४० टन चांगले कुजलेले शेणखत टाकावे, तसेच जमीनतील बहुवार्षिक तणांचे कंद, काश्या वेचून गोळा कराव्यात. मोठे दगड - गोटे वेचून काढावेत. 

आले लागवडीच्या पद्धती : जमिनीच्या प्रकारानुसार तसेच स्थानिक प्राप्त परिस्थितीनुसार आले लागवडीची पद्धत वापरावी. या पिकाची लागवड प्रामुख्याने सपाट वाफे, सारी वरंबा पद्धत आणि रुंद वरंबा किंवा गादी वाफ्यावर केली जाते.

१) सपाट वाफे पद्धत : पठारावरील सपाट जमिनीवरती जेथे पोयटा किंवा वाळू मिश्रीत जमीन आहे. अशा ठिकाणी या पद्धतीने लागवड करतात. त्यासाठी जमिनीच्या उतारानुसार २ x १ मी. किंवा २ x ३ मी. चे सपाट वाफे तयार करून घ्यावेत. सपाट वाफ्यामध्ये आल्याची लागवड २० x २० सें. मी. किंवा २२.५ x २२.५ सें. मी. अंतरावरती करावी की, जेणेकरून प्रति हेक्टरी रोपांची संख्या दोन लाखाच्या दरम्यान राहील.

२) सरी वरंबा पद्धत : मध्यम व भारी जमिनीमध्ये सरी वरंबा पद्धतीने आल्याची लागवड करावी. या पध्दतीमध्ये लाकडी नांगराच्या सहाय्याने ४५ सें.मी. वरती सर्‍या पाडून घ्याव्यात. वरंब्याच्या दोन्ही बाजूस वरून १/३ भाग सोडून २ इंच खोल आल्याची लागवड करावी. दोन रोपांमधील अंतर २२.५ सें.मी. ठेवावे.

३) रुंद वरंबा किंवा गादी वाफा पद्धत : महाराष्ट्रामध्ये काळ्या जमिनीत किंवा आधुनिक सिंचन पद्धत जसे तुषार सिंचन, ठिबक सिंचनाचा वापर केला जातो, अशा ठिकाणी या पद्धतीने लागवड करणे फायदेशीर ठरते. वरील पद्धतीपेक्षा या पद्धतीने लागवड केल्यास १५ ते २०% उत्पादन जास्तीचे मिळते. जमिनीच्या उतारानुसार रुंद वरंब्याची (गाडी वाफ्याची) लांबी ठेवावी. १३५ सें.मी. वरती सारी पाडून घ्यावी, म्हणजे मधील वरंबा ९० सें.मी. रुंदीचा होईल. दोन रुंद वरंब्यातील पाटाची रुंदी ४५ सें.मी. सोडावी. या रुंद वरंब्याची उंची २० ते २५ सें.मी. ठेवून त्याच्यावरती २२.५ x २२.५ सें.मी. वरती लागवड करावी.

लागवडीचा हंगाम आणि लागवडीची वेळ : ठिकठिकाणच्या स्थानिक प्राप्त परिस्थितीनुसार आणि पाण्याच्या उपलब्धतेनुसार आल्याची लागवड १४ एप्रिलपासून ते जूनच्या पहिल्या आठवड्यापर्यंत केली जाते. त्यानंतर मात्र आल्याची लागवड केल्यास कंदमाशी व कंदकूज यांचा पादुर्भाव मोठ्या प्रमाणावर झालेला आढळून येतो.

सातारा जिल्ह्यात शेतकरी आल्याची लागवड साधारणपणे एप्रिलच्या पहिल्या पंधरवाड्यात करतात. अहमदनगर जिल्ह्यात मे चा दुसरा आठवडा लागवडीसाठी योग्य असल्याचे प्रयोगाअंती दिसून आले आहे. आले उगवणीसाठी उष्ण हवा, वाढीसाठी उष्ण व दमत हवा लागत असल्याने पावसानंतर कीड जास्त पडत असल्याने आल्याचे पीक पावसाअगोदर उगवून स्थिर होईल अशा दृष्टीने लागण केली जाते.

लागवडीसाठी निरोगी बियाण्याची निवड करावी. कुजलेले, अर्धवट सडलेले बियाणे लागवडीसाठी वापरू नये. मातृकंदापासून बियाण्याचे तुकडे वेगळे करावेत. बियाणे निवडतान कंदाचे वजन २५ ते ५५ ग्रॅमच्या दरम्यान असावे. तसेच लांबी २.५ ते ५ सें.मी. असावी. बियाणे सुप्तावस्थ संपलेले २ ते ३ डोळे फुगलेले निवडावे. लागवडीसाठी २५ क्विंटल / हेक्टरी आले बियाणे लागते. लागवडीच्या वेळेपर्यंत या बियाण्याच्या वजनात घट होवून साठवणुकीच्या पध्दतीनुसार त्याचे वजन १५ ते १८ क्विंटल भरते. आल्याची लागवड करताना कंदावरील डोळा वरती आणि बाहेरच्या बाजुला असल्यास त्या डोळ्यापासून निपजणारा कोंब मजबूत असतो आणि त्याची वाढही चांगली होते. याउलट जर डोळा खाली आणि आतल्या बाजुला राहिल्यास डोळा लहान आणि कमकुवत राहतो. कंद ४ ते ५ सें.मी. खोल लावावे. लागवडीच्यावेळी कंद पूर्ण झाकले जातील याची दक्षता घ्यावी.

बीजप्रक्रिया : जमिनीत लावलेले बेणे सोडू नये, म्हणून बीजप्रक्रिया करावी लागते. मऊसड (सॉफ्ट रॉट). यामुळे बेणे सडण्याचा संभव असतो. त्यासाठी १०० लि. पाण्यामध्ये १ लि. जर्मिनेटर आणि ५०० ग्रॅम प्रोटेक्टंट घेऊन त्या द्रावणात १० ते १५ मिनिटे बेणे बुडवून ठेवावे. नंतर पाणी निथळून ते बेणे लावणीसाठी वापरावे. साधारणपणे बेणे ३० ते ३५ दिवसात उगवते, पण जर्मिनेटरची बीजप्रक्रिया केल्यामुळे १८ -१९ दिवसात उगवते.

सेंद्रिय खते : मध्यम ते हलक्या जमिनीत शेणखत किंवा कंपोस्ट खत वरीलप्रमाणे टाकून कल्पतरू सेंद्रिय खत लागणीपुर्वी एकरी ५० किलोच्या २ ते ३ बॅगा आणी लागणीनंतर २ ते २।। महिन्याने उटाळणीच्यावेळी एकरी ५० किलो आणि त्यानंतर २।। ते ३ महिन्यांनी पुन्हा ५० किलो कल्पतरू खत द्यावे. जमीन भारी असेल तर लागणीपुर्वी २ बॅगा आणि २।। ते ३ महिन्यांनी १ ते २ बॅगा द्याव्यात. त्यानंतर २ ते २।। महिन्याने १ म्हणजे आल्याची वाढ, फणीचे पोषण चांगल्या प्रकारे होऊन आले लागण्याचा प्रादुर्भाव कमी होतो.

तणनाशकाचा वापर : आले पिकामध्ये शेणखताचा वापर मोठ्या प्रमाणात करावा लागतो. शेणखतात तणांचे बी असल्यामुळे आले लागवडीनंतर दुसर्‍या ते तिसर्‍या दिवशी जमीन ओलसर असताना अेट्राझीन हे तणनाशक एक लिटर पाण्यामध्ये ४ ते ५ ग्रॅम घेवून फवारणी करावी. त्याचाप्रमाणे लागवडीनंतर १२ ते १५ दिवसांनी ग्लायफोसेट १ लिटर पाण्यामध्ये ४ ते ५ मिली घेवून फवारणी केल्यास पहिली फवारणी करूनसुध्दा त्यातून उगवलेल्या तणांचा नायनाट होतो.एकदा आले उगवण्यास सुरुवात झाली की, कोणत्याही प्रकारच्या तणनाशकाचा वापर शक्यतो टाळावा.

पाणी व्यवस्थापन : आले पिकाची लागवड जास्त पावसाच्या प्रदेशात जिरायती केली जाते, तर कमी पावसाच्या प्रदेशाच्या मात्र पाणी देण्याशिवाय पर्याय राहत नाही. आल्याची लागवड एप्रिल -मे महिन्यात करत असल्यामुळे पावसाची सुरवात होईपर्यंत सुरूवातीच्या काळात या पिकास पाणी देणे गरजेचे असते. कारण मुळांना स्थिरता प्राप्त होण्यासाठी आणि चांगला तग धरून राहण्यासाठी हा कालावधी महत्त्वाचा असतो, म्हणून लागवडीनंतर आंबवणीचे पाणी जमिनीच्या मगदुरानुसार तिसर्‍या - चौथ्या दिवशी लगेच द्यावे. पावसाळ सुरू झाल्यानंतर पावसाचे पाणी जमिनीमध्ये साठून राहणार नाही, याची दक्षता घ्यावी. पावसामध्ये १०ते १२ दिवस खंड पडल्यास या पिकास पाणी द्यावे. हिवाळ्यात १२ ते १५ दिवसांच्या अंतराने पाणी द्यावे.

आधुनिक सिंचन पद्धतीने पाणी द्यावयाचे झाल्यास तुषार सिंचन, ठिबक सिंचन यासारख्या पद्धतींचा अवलंब करावा. गादीवाफा पद्धतीने या पिकाची लागवड करावी, एका गादीवाफ्यावर दोन ठिबक सिंचनाच्या नळ्या टाकाव्यात आणि २ लि. / तास एवढेच पाणी देणार्‍या तोट्या बसवाव्यात. जमिनीच्या मगदुरानुसार हा संच सुरुवातीस अर्धा ते पाऊण तास सकाळ - संध्याकाळ आणि त्यानंतर एक ते दीड तास चालवावा.

आंतरमशागत : तणनाशकांचा वापर केला नसल्यास वेळच्या वेळी चेणारी तणे खुरपणी करून काढून टाकावीत. आले पिकत उटाळणी करणे ही गरजेचे असते. त्यामध्ये लांब दांड्याच्या खुरप्याने माती हलवली जाते. त्यामुळे मुळ्या तुटून त्याठिकाणी नवीन तंतुमयमुळे फुटतात. आले पिकांमध्ये उटाळणी पीक २.५ ते ३ महिन्याचे असताना करावे. या पिकास ६ व्या ते ७ व्या महिन्यात फुले येतात त्यास 'हुरडे बांड' असे म्हणतात. उशीरात उशीरा उटाळणी हुरडे बांड येण्यापूर्वी करावी. हुरडे बांड फुटल्यानंतर या पिकाच्या पानांची वाढ थांबून फण्यांची वाढ होण्यात सुरुवात होते. उटाळणी केली नाही तर उत्पादनामध्ये १० ते १५ टक्के घट येते. उटाळणीनंतर पाण्याचा हलका ताण द्यावा, म्हणजे फुटवे चांगले फुटतात.

आंतरपिके : आल्याचे पीक २५ % सावलीच्या भागामध्ये चांगल्या प्रमाणात वाढते. त्यामुळे हे पीक नारळ, सुपारी, कॉफी इत्यादीच्या बागेमध्ये घेतल्यास उत्पादनात वाढ होते.आल्यामध्ये आंतरपीक म्हणून कोथिंबीर, झेंडू मिरची,,तूर गवार यासारखी पिके घेतात. आंतरपिकाची मुख्य पिकाशी स्पर्धा होणार नाही, याची खबरदारी घ्यावी. 

संजीवकांचा वापर : आल्याच्या उत्पादनात वाढ होण्यासाठी तसेच आल्यामधील तंतुचे प्रमाण कमी करण्यासाठी २% युरिया आणि ४०० पी. पी. एम. प्लॅनोफिक्सचे मिश्रण लागवडीनंतर ६० आणि ७५ व्या दिवशी फवारावे. तसेच फुटव्यांची संख्य वाढण्यासाठी २०० पी. पी. एम. इथ्रेलची ७५ व्या दिवसापासून १५ दिवसांच्या अंतराने ३ फवारण्या कराव्यात.

कीड व रोग नियंत्रण :

१) कंदमाशी : या पिकास कंदमाशीसारख्या किडीचा मोठा उपद्रव होतो. या किडीची माशी डासासारखी पण आकाराने मोठी व काळसर रंगाची असते. माशीचे पाया शरीरापेक्षा लांब असतात. दोन्ही पंख पातळ व पारदर्शक असून त्यावर राखी रंगाचे ठिपके असतात. अंडी पांढरट रंगाची असतात. अळी पिवळसर असून त्यांना पाय नसतात. या किडीच्या अळ्या उघड्या गड्ड्यामध्ये शिरून त्याच्यावर उपजिवीका करतात. 

याचे नियंत्रणासाठी कंदमाशा शेतामध्ये दिसू लागल्यावर माशा मारण्यासाठी क्किनॉलफॉस २५ % प्रवाही २० मि. ली. १०० लिटर पाण्यामध्ये किंवा डायमेथोएट १५ मि. ली. प्रती १० लि. पाण्यामध्ये मिसळून जुलै ते ऑगस्ट दरम्यान आलटून - पालटून १५ दिवसांच्या अंतराने फवारण्या कराव्यात. त्यानंतर क्किनॉलफॉस ५ % किंवा फोरेट १० % दाणेदार हेक्टरी २५ किलो याप्रमाणात झाडाच्या बुंध्याभोवती पसरून टाकावे व पाऊस न पडल्यास लगेच उथळ पाणी द्यावे. याच किटकनाशकाचे पुढील दोन हप्ते १ महिन्याच्या अंतराने ऑगस्ट व सप्टेंबरमध्ये द्यावेत. अर्धवट कुजके, सडके बियाणे लागवडीस वापरू नये. जुलै ते सप्टेंबर या कालावधीमध्ये शेतात उघडे पडलेले गड्डे मातीत झाकून घ्यावेत. 

२) पाने गुंडाळणारी अळी : आले पिकावर ऑगस्टच्या शेवटच्या आठवड्यापासून ते नोव्हेंबरच्या दुसर्‍या आठवड्यापर्यंत या किडीचा प्रादुर्भाव दिसून येतो. या किडीची अळी हिरवट रंगाची असून ती अंड्यातून बाहेर पडल्यानंतर स्वत:च्या शरीराभोवती पान गुंडाळून घेते व आत राहून पाने खाते.

किडीचा प्रादुर्भाव दिसताच गुंडाळलेली पाने गोळा करून नष्ट करावीत. तसेच कार्बारील ४० ग्रॅम प्रति १० लिटर पाण्यामध्ये मिसळून त्याची फवारणी करावी. 

३) खोड पोखरणारी अळी : ही कीड मुख्यत: जुलै ते ऑक्टोबर या काळामध्ये आढळते. या किडीची अळी छोट्या खोडाला छिद्र करते आणि त्यावर उपजिवीका करते. त्यामुळे खोड पिवळे पडून वाळण्यास सुरुवात होते. अळीने पडलेल्या छिद्रावर जाळीदार भाग दिसतो.

या किडींच्या नियंत्रणासाठी एक महिन्याच्या अंतराने १.५ मिली मॅलेथिऑन प्रति लिटर पाण्यात किंवा १.५ मिली मोनोक्रोटोफॉस याची फवारणी आलटून पालटून करावी.

सुत्रकृमी : काही भागामध्ये आले पिकावर सुत्रकृमीचा प्रादुर्भाव आढळून आला आहे. सुत्रकृमी हे पिकाच्या मुळाभोवती राहून सुईसारख्या अवयवाने मुळातील रस शोषण करतात. त्यामुळे पिकाची वाढ खुंटते व पाने पिवळी पडतात. तसेच त्यांनी केलेल्या छिद्रातून कंदकुजीस कारणीभूत असलेल्या बुरशीचा सहज शिरकाव होतो. सुत्रकृमीच्या नियंत्रणासाठी लागवडीच्यावेळी ट्रायकोडर्मा प्लस ५ किलो /हे. शेणखतात मिसळून घ्यावा किंवा फोरेट १० जी हेक्टरी २४ किलो याप्रमाणात द्यावे किंवा १८ ते २० क्विं./ हे. निंबोळी पेंडीचा वापर करावा. 

रोग नियंत्रण : 

१) कंदकूज : आले तसेच कंद वर्गातील पिकांवरील हा एक प्रमुख रोग आहे. वेळीच खबरदारी न घेतल्यास या रोगामुळे ५० टक्क्यापर्यंत नुकसान होऊ शकते. भरपूर पाऊस, भारी काळी कसदार, कमी निचरा असणारी जमीन या रोगास पोषक ठरते. हा रोग ऑगस्ट ते सप्टेंबर या कालावधीमध्ये जास्त परमाणात दिसून येतो. प्रथम पानांच्या शेंड्यावरून व कडांनी पिवळे पडून झाड खालीपर्यंत वाळले जाते. खोडाचा जमिनीलगतचा भाग काळपट राखी पडतो. याच ठिकाणी माती बाजूस करून पाहिल्यास गड्डाही वरून काळा पडलेला व निस्तेज झालेला दिसतो. या भागावर दाब दिल्यास त्यातून कुजलेले, घाणा वास येणारे पाणी बाहेर येते. अशा झाडाचे खोड थोडे जरी ओढले तरी चटकन हातात येते. हा रोग प्रामुख्याने सुत्रकृमी किंवा खुरपणी करताना, आंतरमशागत करताना कंदास इजा झाल्यास त्यातून पिथीयम, फ्युजेरियम यासारख्या बुरशींचा गड्ड्यामध्ये शिरकाव होऊन कंद कुजण्यास सुरुवात होते.

या रोगाच्या नियंत्रणासाठी लागवड करताना निरोगी बियाण्याचा वापर करावा. जमिन हलकी ते मध्यम परंतु उत्तम निचर्‍याची निवडावी. पावसाळ्यात शेतामध्ये चर घेवून पाण्याचा निचरा करून घ्यावा. तसेच मेटॅलॅक्सिल ८ टक्के + मॅकोझेब ६४ टक्के हे संयुक्त बुरशीनाशक २.५ ग्रॅम प्रति लिटर किंवा कार्बेन्डेझिम ( ५० डब्ल्यु. पी.) १ ग्रॅम प्रति लिटर पाण्यात किंवा मॅकोझेब २.५ ग्रॅम प्रति लिटर यापैकी एका बुरशीनाशकाची आलटून पालटून फवारणी करवी. लागवडीच्या वेळी ट्रायकोडर्मा प्लस ५ किलो प्रति हेक्टरी शेणखतातून मिसळून घ्यावा. 

२) पानावरील ठिपके : या रोगाची सुरुवात कोवळ्या पानावर होऊन नंतर तो सर्व पानावर पसरतो. या रोगामध्ये असंख्य लहान गोलाकार ठिपके तयार होतात. रोगाची तीव्रता वाढत गेल्यास हे ठिपके एकत्र येवून संपूर्ण पान करपते.

याच्या नियंत्रणासाठी डायथेन एम ४५, १० लिटर पाण्यात २५ ते ३० ग्रॅम किंवा बाविस्टीन १० लिटर पाण्यात १० ते १५ ग्रॅम किंवा १ टक्के बोडोंमिश्रण तयार करून फवारणी करावी. हवामानाच्या परिस्थितिनुसार सप्टेंबर ते नोव्हेंबर १५ ते २० दिवसाच्या अंतराने फवारण्या करव्यात. वरील औषधांच्या आलटून- पालटून फवारण्या कराव्यात एकच औषध सतत फवारणीसाठी वापरू नये.

फवारणी : वरील सर्व किडी व रोगाचा प्रादुर्भाव होऊ नये आणि उत्पादन अधिक व दर्जेदार मिळावे म्हणून डॉ.बावसकर टेक्नॉंलॉजीच्या पुढीलप्रमाणे फवारण्या कराव्यात.

१) पहिली फवारणी : (बेणे उगवल्यानंतर २१ ते ३० दिवसांनी ) : जर्मिनेटर २५० मिली.+ थ्राईवर ५०० मिली. + क्रॉंपशाईनर ५०० मिली.+ प्रोटेक्टंट २५० ग्रॅम + प्रिझम २५० मिली. + हार्मोनी १५० मिली + १५० लि.पाणी.

२) दुसरी फवारणी : (४५ ते ६० दिवसांनी ) : जर्मिनेटर ५०० मिली.+ थ्राईवर ६०० मिली. + क्रॉंपशाईनर ६०० मिली.+ प्रोटेक्टंट ५०० ग्रॅम + प्रिझम ५०० मिली. + हार्मोनी ३०० मिली + २०० लि.पाणी.

३) तिसरी फवारणी : (७५ ते ९० दिवसांनी ) : थ्राईवर ६०० ते ७५० मिली. + क्रॉंपशाईनर ६०० ते ७५० मिली.+ राईपनर ५०० मिली. + प्रोटेक्टंट ५०० ग्रॅम + न्युट्राटोन ५०० मिली + हार्मोनी ३०० मिली + २०० लि.पाणी.

४) चौठी फवारणी : (१२० दिवसांनी ): थ्राईवर १ लि. + क्रॉंपशाईनर १.५ लि. + राईपनर १ लि. + प्रोटेक्टंट १ किलो + न्युट्राटोन १ लि. + हार्मोनी ५०० ते ६०० मिली + ३०० लि. पाणी.

आल्याची काढणी करेपर्यंत दर महिन्याला फवारणी क्र. ४ प्रमाणे फवारणी करावी. म्हणजे आल्याच्या फण्यांची फुगवण,वाढ चांगली होऊन दर्जात वाढ होते. तसेच आले लागू नये याकरीता दर महिन्याला जर्मिनेटर १ लि. आणि कॉपरऑक्झीक्लोराईड १ किलो + हार्मोनी ५०० मिली प्रति एकरी २००लि. पाण्यातून सोडावे.

हवामानातील फेरबदल, पाणी, खतांचे नियोजन आल्याच्या लागवडीचा हेतू (मार्केट, बेणे, प्रक्रिया उद्योग इत्यादी) लक्षात घेऊन कृषी विज्ञान केंद्र अथवा मुख्य कार्यालयाशी संपर्क करून तज्ज्ञांकडून माहिती घेऊनच सर्व व आवश्यक असल्यास पुढील अधिक अथवा कमी जास्त फवारण्यात घ्याव्यात कारण आले हे पीक साधरण १२ ते १८ महिने जमिनीत राहते.

काढणी आणि उत्पादन : आले पीक ७५ टक्के परिपक्क झाल्यानंतर काढणी केली तरी मार्केटला विक्रीसाठी चालते. हिरवे आले म्हणून वापरावयाचे असल्यास पिकाची काढणी ६ महिन्यांनी करता येते. आल्याची विविध प्रक्रियायुक्त पदार्थ तयार करण्यासाठी लागणीनंतर आठ महिन्यानंतर पुढे आल्याची काढणी करावी.

बाजारातील मागणीप्रमाणे आल्याची काढणी करावी. गड्डे बाहेर काढताना त्यांना इजा होणार नाही याची खबरदारी घ्यावी. आल्याचा पाला कापून गड्डे. बोटे (नवीन आले) काढणीनंतर वेगळे करावे. काढणीनंतर आल्याचे कंद स्वच्छ धुवून मातीपासून वेगळे करावेत आणि बाजारात पाठवावे.

प्रति हेक्टरी ओल्या आल्याचे सरासरी उत्पादन १८ ते ३० टनापर्यंत हेते.

द्विहंगामी पीक : उत्तम निचर्‍याची जमीन असेल तर हेच आले १४ ते १६ महिने जमिनीमध्ये ठेवून आल्याचे द्विहंगामी पीक घेता येते आणि याचे उत्पन्न पहिल्या वर्षापेक्षा डॉ.बावसकर टेक्नॉंलॉजीने दीडपट ते दुप्पट मिळते आल्याची पाने सुकल्यानंतर आठ ते दहा दिवसांनी या पिकास पाणी द्यावे.

साधारणत: अडीच ते तीन महिन्यानंतर पुन्हा नवीन फुटवे फुटु लागतात.

आल्याचे बेणे कसे साठवावे. 

आल्याची लागवड बेण्यापासून कंदापासून करतात, कारण बियापासून लागवड करता येत नाही. आल्याचे भरपूर उत्पादन मिळविण्यासाठी बेणे निरोगी असावे लागते. सामान्यपणे आल्याची काढणी डिसेंबर महिन्यात होते आणि पुढील हंगामातील लागवड एप्रिल - मे महिन्यात होते. तोपर्यंत म्हणजे ४ ते ५ महिने साठवून ठेवावे लागते. या काळात बेण्यातील बाष्पीभवन होऊन बेणे आकसते आणि बुरशीमुळे सडते. परंतु बेण्याची योग्य पद्धतीने साठवण केल्यास ही समस्या राहत नाही. साठवणुकीत बेण्याचे नुकसान होऊ नये म्हणून निरोगी प्लॉटमधून आल्याचे पुर्ण पक्क झालेले कंद निवडावेत.

बेणे साठवण्याची पद्धत : सामान्यपणे शेतकरी खोलीच्या कोपर्‍यात किंवा छ्प्परात तळाशी वाळूचा पातळ थर देऊन त्यावर बेण्याचा ढीग करतात आणि तो ढीग वाळलेल्या पानांनी झाकतात. काही शेतकरी मोठ्या झाडाच्या सावलीत खड्डा करून त्यात बेणे साठवतात. काही शेतकरी आल्याची काढणी करण्याचे वेळी शेताचा काही भाग काडणी न करताच सोडतात महणजे त्या भागातील आल्याचे कंद काढत नाहीत. पुढील हंगामात लागवडीच्या आधी हे कंद काढून बेण्यासाठी वापरतात. काही शेतकरी बेणे साठविण्यापूर्वी शेणकाल्यात बुडवून काढतात.

बेण्याच्या साठविण्याची पध्दत बेण्याच्या आकारमानाप्रमाणे जमिनीत आवश्यक लांबीचा व रुंदीचा खड्डा खणावा. त्याची खोली मात्र ६० सेंमी ठवावी. ४५ x ४५ x ६० सेंमी आकाराच्या खड्ड्यात २० ते २५ किलो बेणे साठविता येते. खड्ड्याच्या भिंती व तळ शेण व मातीच्या मिश्रणाने सारावाव्यात. त्याप्रमाणे तयार झालेला खड्डा १० ते १५ दिवस वाळू द्यावा.

खड्ड्याच्या तळावर कोरड्या वाळूचा २ सेंमी जाड थर पसरावा. या थरावर बेण्याचा १० सेंमी जाडीचा थर पसरावा. याप्रमाणे बेण्याचा थर व त्यावर वाळूचा थर असे आलटून पालटून खड्ड्यात तळापासून ४५ से ५० सेंमी उंचीपर्यंत थर भरावेत. खड्ड्यावर लाकडी फळीचे झाकण ठेवावे. ही फळी व बेण्याचा थर यामध्ये १० सेंमी खोल मोकळी जागा ठेवावी. खड्ड्यातील बेण्याला हवा मिळविण्यासाठी फळीला मधे भोक ठेवावे. खड्ड्यावर वाळलेल्या गवताचे छप्पर तयार करावे. त्यामुळे अकाली पावसापासून बेण्याचे संरक्षण होते.

बेण्याची साठवण : बेण्यासाठी ठेवावयाचे आले काढणीनंतर असणार्‍या जाड मुळ्या तोडून सावलीत हवेशीर ठिकाणी रचून साठवण करावी. परंतु या पद्धतीने वजनामध्ये २५ ते ३० % घट येते. त्यामुळे आले काढल्यानंतर चांगले निवडलेल्या गड्डे बेण्यावर क्किनॉलफॉस २५ ई.सी. २० मि.ली. आणि कार्बेन्डेझिम ५० डब्ल्यू पी. १५ ग्रॅम प्रति १० लिटर पाण्यात घेवून त्यात १० ते १५ मीटर बुडवावेत, त्यांनतर ते सावलीत सुकवावे.

अशा प्रकारे प्रक्रिया केलेल्या बियाण्याची साठवण चार खणून किंवा खड्ड्यात केली असता त्याची उगवण क्षमता चांगली राहते. त्यासाठी सावलीत आपल्या बियाण्याच्या गरजेनुसार आवश्यक तेवढ्या लांबी रुंदीचा व एक मीटर खोलीचा खड्डा काढावा.

खड्डा खोदताना त्या जमिनीतील पाण्याची पातळी एक मीटरपेक्षा खोल आहे. याची खात्री करून घ्यावी. खड्ड्याच्या तळाला व कडेला लाकडाचा भुसा, पालापाचोळा अगर वाळलेले गवत टाकावे. अशा खड्ड्यामध्ये बियाण्याची साठवण करावी. खड्ड्याच्या तोंडावर लाकडी फळीचे झाकण ठेवावे व त्यास हवेसाठी छिद्र ठेवावे. खड्ड्यातील आले व फळी यामध्ये अंतर सोडावे की जेणेकरून खड्ड्यात हवा खेळती रहावी. अशाप्रकारे साठविलेल्या बियाण्याची उगवण क्षमता चांगली राहते. पत्र्याची सिमेंट, अगर कौलारू बंद खोली बेणे साठवणीसाठी वापरू नये. अडीच ते तीन महिन्यात आल्याच्या कंदाचे डोळे फुगून बारीक कोंब येतात. असे कोंब आलेले आले बेण्यासाठी वापरावे.

आले कंदाचे सरासरी उत्पन्न १५ ते ३० टन प्रती हेक्टर इतके येते. महराष्ट्रात माहिम या जातीचे चांगले उत्पन्न मिळते.

काढणी केल्यानंतर आले पुढीलप्रमाणे करून साठवणूक करता येते.

१) वाळलेले आले 

२) सुंठ 

३) आल्याची पावडर 

वाळलेले आले किंवा सुंठ तयार करावयास वापरावयाचे आले, पीक परिपक्व झाल्यानंतरच काढणी करावी. ते पुर्ण वाढलेले निरोगी असावे. कुजके, सडलेले अपरिपक्व आले सुंठीसाठी वापरू नये. त्याचाप्रमाणे सुंठीसाठी वापरावयाचे आले अधिक तंतुमय असू नये, सुंठ तयार करण्यासाठी जमेका, चायना, रिओडी जानेरो, माहिम यासारख्या कमी तंतुमय असणार्‍या जातीचा वापर करावा. याच्यापासून उत्तम प्रतिची सुंठ तयार होऊन चांगला बाजारभाव मिळतो.

वाळलेले आले : वाळलेले आले तयार करण्यासाठी प्रथम आले चांगले स्वच्छ धुवून घ्यावे, ते मुळ विरहित असावे. स्वच्छ पाण्यामध्ये एक रात्रभर भिजवून ठेवावे. दुसर्‍या दिवशी त्याच्यावरील साल बाबुंच्या टोकदार कडाने चिवट्याने खरडून काढावी. परत एकदा स्वच्छ पाण्यात आले धुऊन काढावे. हे साल काढलेले आले ७ ते ८ दिवस उन्हात चांगले वाळवावे. वाळवताना एक ते दीड इंचापेक्षा जाड थर देऊ नये. तसेच आले सुकविणेसाठी स्वच्छ प्लॅस्टिकचा किंवा ताडपत्रीचा वापर करावा. वाळविताना वरचेवर हात घ्यावा. सायंकाळी पसरलेले आले गोळा न करता ताडपत्रीने झाकुन घ्यावे, म्हणजे धुराने काळपट पडणार नाही. आल्यातील पाण्याचा अंश आठ ते दहा टक्क्यापर्यंत कमी आल्यानंतर आले पुर्ण वाळले असे समजावे. पुर्ण वाळल्यानंतर परत एकदा हाताने चोळून घ्यावे. अशा पद्धतीने तयार केलेल्या आल्यास वाळवलेले आले किंवा चुन्याची प्रक्रिया न केलेले आले म्हणतात. असे आले थंड आणि कोरड्या जागेत साठवावे. वाळलेल्या आल्याचे उत्पन्न ओल्या आल्याच्या २० ते २५% इतके असते. हे उत्पन्न आल्याच्या वाणानुसार बदलते.

सुंठ तयार करण्याची मलबार पद्धत : या पद्धतीने सुंठ तयार करण्यासाठी प्रथम आले स्वच्छ निवडून ८ ते १० तास पाण्यात भिजत ठेवावे. त्यानंतर त्याची साल काढून घ्यावी. साल काढलेले आले २% चुन्याच्या द्रावणात ६ ते ७ तास भिजत ठेवावे. त्यानंतर द्रावणातून काढून हे आले छोट्या बंद खोलीत पसरून ठेवताना बंद खोलीत आल्याच्या कंदाला १२ तास गंधकाची धुरी देतात थोडक्यात बंद खोलीत गंधक जळत ठेवतात. साधारणत: १ किलो कंदाला ६ ते १० ग्रॅम याप्रमाणात गंधक जाळावे. त्यानंतर कंद बाहेर काढून २% चुन्याच्या द्रावणात सहा तास भिजत ठेवतात व परत १२ तास गंधकाची धुरी देतात. अशा प्रकारे ही प्रक्रिया तीन वेळा करावी लागते. त्यामुळे आल्याच्या कंदास पांढरा शुभ्र रंग येतो. हे प्रक्रिया केलेले आले सुर्यप्रकाशामध्ये पाण्याचा अंश ८ ते १० % राहीपर्यंत वाळवले जाते व गोणपाटामध्ये घालून स्वच्छ केले जाते. हेच आले सुंठ म्हणून बाजारात पाठविले जाते.

सुंठ तयार करण्याची सोडा खार मिश्रण पद्धती : या पध्दतीने सुंठ तयार करण्यासाठी आले सर्वप्रथम स्वच्छ निवडून घ्यावे. त्यानंतर ८ ते १० तास पाण्यामध्ये भिजत ठेवून त्याची साल काढून घ्यावी. त्यानंतर १.५ x २ फूट आकाराचा हाताने उचलेल इतक्या क्षमतेचा गॅल्वनाईज जाळीच्या पिंजऱ्यामध्ये आले भरून घ्यावे. तीन वेगवेगळ्या भांड्यामध्ये सोडीयम हयाड्राऑक्साईड (कॉस्टीकसोडा) ची २०%, २५% आणि ५०% तिव्रतेची द्रावणे तयार करून उकळून घ्यावीत. या द्रावणामध्ये कंदाने भरलेला पिंजरा २०% द्रावणामध्ये पाच मिनीटे, २५% द्रावणमध्ये एक मिनीट आणि ५०% द्रावणामध्ये अर्धा मिनीट धरावा. त्यानंतर पिंजऱ्यातील आले ४% सायट्रीक अॅसिडच्या द्रावणात २ तास बुडवून ठेवावे. त्यानंतर चांगले निथळून स्वच्छ सुर्यप्रकाशात वाळत घालावे. चांगले वाळल्यानंतर थोडीफार राहिलेली साल चोळून काढावी. अशा पद्धतीने चांगली सुंठ तयार होते. या पध्दतीने तयार केलेल्या सुंठेला बाहेरच्या देशात चांगली मागणी असते. कारण मलबार पध्दतीने तयार केलेल्या सुंठेत कॅल्शिअमचे प्रमाण जास्त असते.

आल्याची पावडर : चांगले वाळलेले आले घेवून त्याची बारीक पावडर तयार केली जाते. ती पावडर ५० ते ६० मेशच्या चाळीणीमधून चाळून हवा बंद प्लॅस्टिकच्या पिशवीमध्ये भरली जाते. आल्याच्या पावडरीचा मुख्य उपयोग ओलीओरेझीन तसेच तिखट पदार्थ बनविण्यासाठी केला जातो.

आद्रकाची साल काढण्यासाठी लागणारी उपकरणे: प्रक्रिया करून विविध पदार्थात वापर करण्यासाठी आद्रकाची साल काढणे गरजेचे आहे. त्यासाठी आद्रक रात्रभर पाण्यात भिजवून काढल्यानंतर त्याची साल थोडीशी ढिली होते व काढून टाकण्यास फारसे कष्ट पडत नाहीत व त्यासोबत गराचा अंशही खरवडला जात नाही. साल काढण्यासाठी बांबूची धारदार सुरी किंवा स्टेनलेस स्टीलचा चाकू वापरतात. तसेच शिंपले किंवा कोरड्या स्वच्छ खरबडीत कापडासही घासून साल काढतात. यानंतर स्वच्छ धुवून आद्रक ३ ते ४ दिवस कडक उन्हात वाळवितात. वाळलेल्या आद्रकाची पावडर तयार करून विविध पदार्थ तयार करण्यासाठी ती वापरतात.

सौजन्य - डॉ. बावसकर टेक्नॉलॉजी

विहीर घ्यायची आहे? ही थोडक्यात माहिती वाचा.

महाराष्ट्रात शेतकऱ्यांना विहीर खोदण्यासाठी आर्थिक सहाय्य मिळविण्यासाठी काही विशेष सरकारी योजना आहेत. या योजनांमुळे शेतकऱ्यांना सिंचनाची सुविधा मिळून शेतीसाठी पाणी उपलब्ध करून दिले जाते. 

१. मुख्यमंत्री शाश्वत सिंचन योजना (Chief Minister's Sustainable Irrigation Scheme):

• ही योजना महाराष्ट्रातील शेतकऱ्यांना विहीर खोदण्यासाठी अनुदान देते. योजना अनुषंगाने शेतकऱ्यांना सिंचनासाठी भांडवल मिळते, ज्यामुळे त्यांच्या शेतीत पाण्याची व्यवस्था केली जाऊ शकते.

२. पंतप्रधान कृषि सिंचन योजना (PM Krishi Sinchayee Yojana - PMKSY):

• या योजनेअंतर्गत शेतकऱ्यांना सिंचनाच्या सुविधा सुधारण्यासाठी मदत दिली जाते. विहीर बांधणे, शेततळे, पाइपलाइन, ड्रिप इत्यादीसाठी वित्तीय सहाय्य दिले जाते.

३. महाडीबीटी पोर्टल (MahaDBT Portal):

• महाराष्ट्रातील विविध शासकीय योजना Mahadbt (महा डीबीटी) पोर्टलवर उपलब्ध आहेत. शेतकऱ्यांना विहीर किंवा सिंचनाच्या अन्य साधनांसाठी अर्ज करता येतो आणि थेट अनुदान मिळवता येते.

अर्ज प्रक्रिया:

• Mahadbt पोर्टलवर जाऊन आपण या योजनांसाठी ऑनलाइन अर्ज करू शकता.
• आधार कार्ड, ७/१२ उतारा, रहिवासी पुरावा, आणि जमिनीच्या मालकीचे कागदपत्रे यांची आवश्यकता असू शकते.

योजनेबद्दल अधिक माहिती व अर्ज प्रक्रियेसाठी आपल्याला नजीकच्या कृषी विभागाच्या कार्यालयात किंवा MahaDBT पोर्टलवर भेट देता येईल.

Trending livestock management technologies

Trending livestock management technologies today focus on efficiency, sustainability, and improving animal welfare. Here are some leading innovations:

1. Precision Livestock Farming (PLF)

• Wearable Sensors: Wearables like smart ear tags, collars, or implants track health metrics, including temperature, heart rate, activity, and rumination. They help detect diseases early and optimize feeding and breeding cycles.
• GPS and Geofencing: GPS sensors track animal locations, helping manage free-range animals and monitor grazing patterns. Geofencing adds a layer of control, sending alerts when animals move out of designated areas.
• Real-time Monitoring Software: Platforms that consolidate data from multiple sensors into user-friendly dashboards allow real-time monitoring of animal health, movement, and productivity.

2. Automated Feeding Systems

• Robotic Feeders: These systems provide precise feed portions to each animal based on nutritional requirements, reducing waste and improving growth rates.
• Automated Calf Feeders: Customizing feeding schedules for young animals, especially calves, helps ensure they receive optimal nutrition, boosting early growth and survival rates.
• Precision Feed Formulation: Advanced software calculates exact nutrient mixes tailored for each animal group, maximizing feed efficiency and reducing environmental impact.

3. Genetic Selection & Biotechnology

• Genomic Selection: By analyzing the genetic makeup of animals, breeders select for traits such as growth rate, disease resistance, and milk production, accelerating genetic improvements.
• CRISPR and Gene Editing: Although controversial, gene-editing techniques are being researched to promote disease resistance and productivity in animals without introducing foreign DNA.

4. Drones and Aerial Monitoring

• Surveillance and Tracking: Drones are increasingly used for monitoring livestock in expansive areas, checking on herd movements, and identifying any isolated or stressed animals.
• Thermal Imaging: Equipped with thermal cameras, drones can identify sick animals or detect heat loss in facilities, aiding in animal welfare and facility management.

5. Automatic Milking and Egg Collection Systems

• Robotic Milking Machines: These machines reduce manual labor and increase milking efficiency, often using sensors to measure milk quality and yield in real-time.
• Automated Egg Collectors: Popular in poultry management, these systems ensure efficient collection and reduce breakage, optimizing productivity.

6. Artificial Intelligence and Data Analytics

• Predictive Analytics: AI models can analyze large datasets to predict health issues, optimize breeding schedules, and maximize feed efficiency.
• Computer Vision: Using AI-enabled cameras, systems can analyze body conditions, detect lameness, and monitor behavioral changes in real-time.

7. Blockchain for Traceability

• Supply Chain Transparency: Blockchain enables end-to-end tracking, verifying animal history, health records, and production practices, which enhances food safety and builds consumer trust.
• Smart Contracts: These can facilitate transactions and compliance across the supply chain, from farm to retailer, helping with transparency and reducing fraud.

8. Climate Control and Environmental Sensors

• IoT-Enabled Environmental Sensors: Monitors temperature, humidity, and air quality in barns to ensure optimal living conditions, reducing disease spread and improving productivity.
• Automated Ventilation and Lighting Systems: These systems maintain ideal environments for livestock, adapting based on real-time data to promote health and reduce energy costs.

9. Sustainable Waste Management

• Anaerobic Digesters: These systems convert manure into biogas, reducing waste and providing renewable energy sources for farms.
• Nutrient Recovery Systems: Technologies that capture nutrients from manure help create fertilizers, reducing environmental impact and creating additional revenue streams for farmers.

10. Virtual Fencing

• GPS-based Fencing Systems: Using GPS collars, virtual fencing eliminates the need for physical barriers, providing more flexibility for rotational grazing and pasture management. It allows for adjusting grazing areas remotely and minimizes land degradation.

Each of these technologies can contribute significantly to sustainable, efficient, and profitable livestock management when integrated effectively. As these technologies become more affordable and accessible, adoption is expected to grow rapidly across small and large-scale operations.

डेयरी व्यवसाय : पशुपालन

Cattle rearing is a comprehensive process that involves breed selection, nutritional management, disease control, milk production, and storage, with support from government programs. Here’s an in-depth look at each stage : 

1. Selection of Breed

• Local vs. Exotic Breeds: Local breeds like Gir, Sahiwal, and Red Sindhi are well-adapted to regional climates and diseases but may have lower milk yields. Exotic breeds like Holstein Friesian and Jersey have high milk productivity but may require more care in tropical climates.
• Hybrid Breeds: Crossbreeds like Karan Swiss and Sunandini combine the resilience of local breeds with the productivity of exotic breeds.
• Breeding Criteria: Factors include milk yield potential, climate adaptability, disease resistance, fertility, and maintenance costs.
• Genetic Selection: Using genomic data, farmers can select breeds with optimal traits to improve milk production, fertility, and disease resistance.

2. Fodder Availability

• 

  Types of Fodder: 
  
  • Green Fodder: Such as maize, sorghum, and lucerne, rich in proteins and vitamins, should form a significant portion of the diet, especially for milking cows.
  • Dry Fodder: Includes straw and hay, providing fiber essential for digestion.
  • Silage: Fermented green fodder is used during lean periods to maintain consistent nutrition.
• Fodder Planning: Seasonal planning helps manage fodder supply; crop rotation and fodder banks are beneficial, especially in regions with varying climate patterns.
• Government Programs: Many governments provide subsidies for silage-making equipment and promote fodder crop cultivation through seeds and training.

3. Food & Feed Management 

• Balanced Diet: A balanced feed includes carbohydrates, proteins, vitamins, and minerals to meet the energy needs of growing calves, lactating cows, and dry cattle.
• Supplemental Feed: Concentrated feeds with grains, oilseeds, and molasses are essential for high-producing animals. Mineral mixtures prevent deficiencies that impact milk yield and reproductive health.
• Feed Optimization: Precision feeding using data from sensors can optimize feed allocation based on each animal's needs, reducing waste and cost.

4. Vaccination & Health Management

• Vaccination Schedule:
  • Foot and Mouth Disease (FMD): Administered biannually as this is highly contagious and affects productivity.
  • Brucellosis: Prevents reproductive issues and is given to calves between 4-8 months.
  • Hemorrhagic Septicemia, Black Quarter: Common vaccines for young animals to prevent infections.
• Disease Prevention: Regular deworming prevents parasitic infestations, while sanitation in housing and proper ventilation reduces respiratory illnesses.
• Regular Health Checks: Routine examinations by veterinarians help identify and treat diseases early, especially in milking cows.

5. Medicine & Treatment

• Common Medications: Antibiotics, anti-inflammatory drugs, and vitamin supplements are used for disease treatment and recovery.
• Deworming: Essential every 3-4 months, especially in regions with high parasite prevalence.
• Probiotics: Help in digestion, especially when cows are on a concentrated diet.
• First-Aid Kits: For minor injuries, disinfectants and wound care materials should be available at the farm.
• Record Keeping: Documenting medication and treatment histories for each animal helps in effective health management and compliance with regulatory requirements.

6. Milk Production

• Milking Techniques:
  • Manual Milking: Suitable for small farms, though it requires skilled labor.
  • Automated Milking Machines: Reduce labor and improve hygiene, suited for medium to large farms.
• Milking Frequency: Usually twice a day; increasing frequency in high-yielding cows can boost milk production.
• Hygiene Practices: Washing udders, hands, and equipment before milking prevents contamination and increases milk quality.

7. Storage and Transportation of Milk 

• On-Farm Storage: Chilling tanks store milk at 4°C to maintain freshness and prevent bacterial growth.
• Collection and Transport: Milk is transported in insulated tankers to prevent temperature fluctuations that can spoil milk.
• Quality Testing: Tests for fat content, microbial levels, and adulterants ensure milk meets quality standards before distribution.
• Supply Chain Integration: Digital systems are now widely used to track milk from farm to processing units, ensuring quality control throughout the process.

8. Government Support & Subsidies

• Subsidies on Equipment: Financial aid is often available for purchasing equipment such as milking machines, chilling tanks, and silage-making machines.
• Fodder Development Schemes: Many governments provide subsidized seeds, fodder crop promotion, and incentives for fodder storage and management.
• Insurance Programs: Government-backed insurance policies help farmers manage financial risks related to cattle health and productivity.
• Loan Assistance: Subsidized loans for purchasing cattle, expanding farm infrastructure, and adopting advanced technology help reduce financial burdens.
• Training Programs: Many governments offer training on best practices in animal husbandry, disease management, and sustainable feeding practices to enhance farm productivity.

9. Trending livestock management technologies

Trending livestock management technologies focus on efficiency, animal welfare, and sustainability. Key innovations include:

1. Precision Livestock Farming with wearable sensors and geofencing for real-time health and location tracking.
2. Automated Feeding and Milking systems that optimize nutrition and productivity, reducing labor and waste.
3. Genomic Selection and Gene Editing to improve traits like disease resistance and growth rates.
4. Drones and AI for remote monitoring, herd management, and health predictions.
5. Blockchain for transparent supply chains, and Climate Control Systems to maintain ideal environments.
6. Virtual Fencing and Waste-to-Energy Systems to reduce environmental impact and improve pasture management.

These technologies help create more sustainable, efficient, and profitable livestock operations. Read detailed information here.